لیلا رضاوند زایری با تخلص «تمنا»، دختر سرزمین شعر و ادب، متولد سال ۱۳۵۲ در دیار فرهنگی تبریز؛ زنی از تبار معلمان دلسوز که با قلبی پر از عشق و مهر، گنجینهٔ زبان فارسی را چون گوهری گران‌بها به جان دانش‌آموزانش سپرد. در راه تعلیم و تربیت، سختی‌ها را به دوش کشید، رنج‌ها دید و از نامردمی‌ها دل شکست اما هرگز از پای ننشست.
مرداد ۱۴۰۴، ستاره‌ای در آسمان خانواده خاموش شد و غمی سنگین، جان و دل عزیزانش را دربر گرفت. یاد و نامش همچون نسیمی آرام بر دل‌های ما جاری است، صدایی نرم از زبان شعر که هرگز خاموش نخواهد شد.
تمنا، مادری دلسوز و شوخ‌طبع بود که با پسرش، امین و دخترش، زهرا، لحظه‌ها را با مهر و مهربانی پر می‌کرد؛ او در هر نگاه و خنده، درس صبر، عشق و معرفت می‌آموخت و خانه‌اش همواره مملو از گرما، شادی و صمیمیت بود. همسرش، نورالدین، شاهد فداکاری، مهربانی و ایثار او بود؛ زنی ایده‌آل که در زندگی خانوادگی هرگز کم نمی‌گذاشت و بهترین رفتار را با خانواده و عزیزانش داشت.
در محیط کار، تمنا نمونه‌ای از ادب، عدالت و دلسوزی بود. معلمی که نه‌تنها علم می‌آموخت، بلکه اخلاق و انسانیت را در دل‌های دانش‌آموزانش می‌نشاند؛ او در برابر ناعدالتی‌ها می‌ایستاد و برای شاگردانش مادری واقعی بود، پناه و راهنمایی که همواره در کنارشان بود؛روح او در خاطره‌ها و واژه‌هایی که بر دل‌ها حک شد، جاودانه باقی خواهد ماند.